Zakon

Formacja zakonna opiera się na osobistym spotkaniu z Bogiem. U jej początku leży Boże wezwanie i decyzja każdej osoby, by podążać, zgodnie z charyzmatem danego zakonu, śladami Chrystusa jako Jego uczennica uległa działaniu Ducha Świętego. (Cor orans 221)

Formacja osoby konsekrowanej jest drogą, która ma prowadzić ku upodobnieniu do Pana Jezusa i przyswojeniu sobie Jego uczuć w całkowitym ofiarowaniu się Ojcu. Jest to proces, który nigdy się nie kończy i którego celem jest ogarnięcie całej osoby w jej głębi tak, aby wszystkie jej postawy i działania ujawniały pełną i radosną przynależność do Chrystusa, a to wymaga nieustannego nawracania się do Boga. Proces ten zmierza do uformowania serca, umysłu i życia, ułatwiając integrację wymiarów: ludzkiego, kulturowego i duchowego, (..) prowadzi do stanu harmonijnej komunii z Bogiem i z siostrami w atmosferze milczenia chronionego przeżywaną na co dzień klauzurą. (VDQ 13)

Formacja dokonuje się w życiu codziennym przez modlitwę i pracę, przez relacje wewnętrzne i zewnętrzne w stosunku do wspólnoty, a także przez związek ze środowiskiem, w którym żyją siostry.

Droga życia świętych zakonu: Franciszka, Klary i Elżbiety są dobrym wzorem życia i formacji, zmierzającej do osiągnięcia doskonałej postawy Chrystusa i wiernego trwania w misyjnym sercu Kościoła.

Aspirantura

Aspirantura, to pierwsze poznanie klasztoru przez kandydatkę oraz kandydatki przez wspólnotę klasztoru. Aspirat składa się z serii kontaktów i dłuższych pobytów kandydatki we wspólnocie. Aspirantura powinna trwać minimum dwanaście miesięcy. Może zostać przedłużona zależnie od potrzeby, ale nie ponad dwa lata. Podczas aspirantury kandydatki powinny wzrastać i dojrzewać, aż do definitywnej decyzji podjęcia życia zakonnego w określonym klasztorze.

Postulat

Postulat jest etapem formacji w klauzurze zakonnej, trwający od roku do dwóch lat, którego celem jest rozeznanie powołania i motywacji. Postulantka stopniowo przechodzi od rodziny i świeckiego sposobu życia do życia we wspólnocie kontemplacyjnej, poznaje zakonne życie i obowiązki, aby jej wybór był w pełni wolny, świadomy i odpowiedzialny.

Nowicjat

Dwuletni nowicjat jest okresem, w którym nowicjuszka rozpoczyna życie zakonne dokonując pogłębionego rozeznania powołania i pogłębiając osobistą decyzję naśladowania Chrystusa w Kościele i w dzisiejszym świecie, zgodnie z określonym charyzmatem, i jako swoją drogę codziennej miłosnej odpowiedzi na miłość Boga.

Juniorat

Juniorat, a inaczej profesja czasowa, to czas między pierwszymi ślubami, którymi kończy się nowicjat, a ślubami wieczystymi. Profesja czasowa będzie składana na trzy lata i odnawiana co roku, aż do zakończenia pięciu lat i aż do dopełnienia minimum dziewięciu lat formacji początkowej.

Celem junioratu jest sprawdzenie zdolności profeski czasowej do odnalezienia własnej równowagi pomiędzy rożnymi wymiarami życia zakonnego kontemplacyjnego ( takimi jak: modlitwa, praca, relacje siostrzane, etc…). Profeska czasowa będzie się starać o stworzenie osobistej syntezy charyzmatu wcielając go w rożne sytuacje życia codziennego. Profeska czasowa doświadcza życia konsekracją, zgodnie z duchem i misją Zakonu.

Formacja Ciągła (Permanentna)

Wraz ze złożeniem ślubów uroczystych, będących wolną i definitywną odpowiedzią na wezwanie Ducha Świętego, mniszka staje się pełnoprawnym członkiem wspólnoty klasztoru i uczestniczy w jego dobrach duchowych i doczesnych i kontynuuje swoją formację. Bowiem formacja jest ciągłym procesem wzrostu i nawrócenia, poprzez radykalne życie Ewangelią Świętą, które ogarnia całą osobę mniszki, w wymiarze ludzkim, chrześcijańskim i zakonnym, tak, że jej życie staje się proroctwem.